ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Και ξαφνικά έγινα…. μαμά!!! Μια από τις ωραιότερες λέξεις στον κόσμο, με νόημα τόσο βαθύ και αναλλοίωτο. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τώρα στην αρχή, θα είμαι καλή, θα ανταποκριθώ στις προσδοκίες της, στις ανάγκες της, θα με αγαπάει;; Όλα αυτά τα στερεότυπα που δεν πίστευα πως θα αντιμετωπίσω κατακλύζουν ξαφνικά το κεφάλι μου! Άκουγα υπερβολές κι έλεγα πως δεν υπάρχει περίπτωση να τις κάνω. Κι όμως, αμέτρητες φορές, στάθηκα ήσυχα πάνω από το κεφαλάκι της την ώρα που κοιμόταν για να δω αν αναπνέει. Και είμαι στην αρχή! Δυόμιση μηνών τη στιγμή αυτή. Δε θα μιλήσω για τις εμπειρίες μου ως μαμά. Αδύνατο γιατί είναι ελάχιστες. Θα ταξιδέψουμε στις ανησυχίες μιας κοπέλας, που από κόρη έγινε μαμά και που ξαφνικά γνώρισε τον έρωτα της ζωής της σε δυο μικρά αθώα παιδικά μάτια που από την πρώτη στιγμή ήταν ανοιχτά και τη γέμισαν απερίγραπτα συναισθήματα. Φοβάμαι μήπως δεν είμαι καλή.. και έπειτα σκέφτομαι πως κανείς δεν είναι τέλειος, ένα σχολείο είναι η ζωή από την πρώτη μέχρι την τελευταία ανάσα κ...

Ο Εκφυλισμός των Σχέσεων   Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα πολυδιάστατο πλέγμα αποτελούμενο από αιτίες, αφορμές, συναισθήματα, αξίες, ηθική, αλληλοσεβασμό και πάει λέγοντας.   Αν ρίξουμε μια απλή ματιά γύρω μας θα εκπλαγούμε με την ανηθικότητα που χαρακτηρίζει πολλά είδη σχέσεων, με τα αίτια που ωθούν έναν άνθρωπο να πλησιάσει ένα συνάνθρωπο του.   Συμφέροντα, ικανοποίηση του εγωισμού, αποκατάσταση παντός είδους, πελατειακές σχέσεις που δίνουν και παίρνουν, αδιαφορία για τα πραγματικά προβλήματα που πλήττουν όχι μόνο τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά αλλά και την κοινωνία σαν σύνολο.   Πολλοί δημιουργούν σχέσεις δίχως νόημα, που ουσιαστικά είναι ένα πανηγύρι προφάσεων και μια προσπάθεια να ξεφύγουν από τον ίδιο τους τον εαυτό, να τον κοιτάξουν στον καθρέφτη και να αναρωτηθούν: «Τι σημαίνει άραγε αυτοσεβασμός; Και ποια η έννοια, η αληθινή έννοια, το νόημα του σεβασμού στον κάθε άνθρωπο που έχω απέναντι μου..;   Ο σεβασμός, καταρχήν, δεν είναι κάτι δεδομένο...

Μια ώθηση... ένα όνειρο ..μια αφορμή να ξεφύγω από ότι αγαπώ και μισώ ταυτόχρονα.. Διχασμένη προσωπικότητα, χαρακτηριστικό μιας αστρολογικής καρικατούρας για την οποία δηλώνω αγνώμων.. Πόλεις, χωριά, άνθρωποι , αναπνοές ανέπαφες στα χρόνια , με ιστορίες που μπορείς να αφουγκραστείς.. Πόσοι άφησαν τα ίχνη, τις ελπίδες, τα ανομολόγητα πάθη τους στο πεζοδρόμιο που περπατάω, στο τραπεζάκι του καφέ που αντιστέκεται στο χρόνο...; Πόσοι θαύμασαν τον αιωνόβιο πίνακα αφήνοντας κρεμασμένες επάνω του σκέψεις και απορίες...; Πόσοι κάθησαν στην ίδια θέση λεωφορείου που χρόνια κάνει συγκεκριμένη  διαδρομή , κοιτώντας από το παράθυρο εικόνες να έρχονται και να φεύγουν σε κλάσματα δευτερολέπτου....;; Πόσοι ξεφύλλισαν βιβλία χαμένα στην αχανή βιβλιοθήκη του χρόνου, με κιτρινισμένα φύλλα , μάρτυρες των ακροδαχτύλων του αποδέκτη.. ;; Δεν είναι το πόσοι. Αμέτρητοι. Είναι  η αύρα τους .Την αφουγκράζεσαι ακόμα.  Ανυπομονείς να  τη συναντήσεις σε κρυφές γωνιές του...

 Πέντε χρόνια στον Πύργο το Λευκό και άλλο τόσα σχεδόν εδώ, σε αυτό το σπίτι, το σπίτι μου. Ένα κεφάλαιο κλείνει. Το επόμενο αμφίβολο. Είναι δύσκολο πολύ. Πάλι από την αρχή. Με όνειρα ξανά. Ακόμα κι αν κάποια παραμένουν ίδια.   Τελευταίο βράδυ εδώ.. Σαν σήμερα φαντάζει το πρώτο. Τότε κενό από έπιπλα και παρελθόν. Τώρα γεμάτο πράγματα και αναμνήσεις..   Το αγαπώ αυτό το σπίτι. Αγαπώ τις στιγμές που έζησα εδώ. Φοβάμαι που μεγαλώνω. Που ο κύκλος κλείνει και εγώ τρέμω τον επόμενο.   Τελευταίο βράδυ...Νόμιζα πως ήμουν έτοιμη γι αυτό...Δεν είμαι , όμως. Και άθελα μου τα δάκρυα κυλούν.

  Κρατιέμαι γερά από την κουπαστή.. Ονειρεύομαι πως το συνοθύλεμα του τώρα και του χθες θα πράξει κατά πως πρέπει. Δηλαδή , πως να το πω... Οι λέξεις θα αρχίσουν να παίρνουν μορφή στην άδεια σελίδα, όπως τότε.. και ο άνεμος θα με παρασύρει σε ταξίδια όμορφα, τόσο αληθινά παρά το φανταστικό τους.