Τέλεια...καμία

Και ξαφνικά έγινα…. μαμά!!! Μια από τις ωραιότερες λέξεις στον κόσμο, με νόημα τόσο βαθύ και αναλλοίωτο. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τώρα στην αρχή, θα είμαι καλή, θα ανταποκριθώ στις προσδοκίες της, στις ανάγκες της, θα με αγαπάει;; Όλα αυτά τα στερεότυπα που δεν πίστευα πως θα αντιμετωπίσω κατακλύζουν ξαφνικά το κεφάλι μου!
Άκουγα υπερβολές κι έλεγα πως δεν υπάρχει περίπτωση να τις κάνω. Κι όμως, αμέτρητες φορές, στάθηκα ήσυχα πάνω από το κεφαλάκι της την ώρα που κοιμόταν για να δω αν αναπνέει. Και είμαι στην αρχή! Δυόμιση μηνών τη στιγμή αυτή. Δε θα μιλήσω για τις εμπειρίες μου ως μαμά. Αδύνατο γιατί είναι ελάχιστες. Θα ταξιδέψουμε στις ανησυχίες μιας κοπέλας, που από κόρη έγινε μαμά και που ξαφνικά γνώρισε τον έρωτα της ζωής της σε δυο μικρά αθώα παιδικά μάτια που από την πρώτη στιγμή ήταν ανοιχτά και τη γέμισαν απερίγραπτα συναισθήματα.
Φοβάμαι μήπως δεν είμαι καλή.. και έπειτα σκέφτομαι πως κανείς δεν είναι τέλειος, ένα σχολείο είναι η ζωή από την πρώτη μέχρι την τελευταία ανάσα κάτι μαθαίνουμε. Και για να είμαστε ειλικρινείς τίποτα δεν είναι εύκολο. Από την κοιλιά της μάνας ως το τέλος έναν αγώνα δίνουμε. Για να μεγαλώσουμε, να μάθουμε, να κάνουμε, να είμαστε, να δώσουμε πνοή σε όλα εκείνα τα ρήματα και τις καταστάσεις που θα επιβεβαιώσουν την ύπαρξή μας. Θα κάνουμε λάθη. Όλοι. Και από εκείνα θα μάθουμε κάποιοι ενώ άλλοι θα τα επαναλάβουμε με την ίδια ταχύτητα που τα πράξαμε εξαρχής.
Μεγαλώνοντας φανταζόμαστε τον εαυτό μας σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και στην πορεία αλλάζουμε ρότα και ερχόμαστε αντιμέτωποι με απρόσμενους επισκέπτες. Άλλοι είναι περαστικοί και άλλοι μόνιμοι στο ταξίδι μας, μα όλοι αφήνουν χνάρια ανεξίτηλα στο μονοπάτι μας.
Δε βρέθηκα απροετοίμαστη. Όχι, τουλάχιστον όπως κάποιοι το εννοούν. Από μικρή ήθελα να γίνω μαμά. Να κρατήσω στην αγκαλιά μου ένα πλασματάκι τοσοδούλικο που θα μεγαλώνει μέρα τη μέρα και θα πρέπει εγώ να του δώσω τα εφόδια για να σταθεί στα πόδια του και να ακολουθήσει τη δική του πορεία. Προετοιμασμένος για το τι θα επακολουθήσει δεν είσαι, βέβαια, ποτέ. Δεν ξέρεις πως μόλις το αντικρύσεις η ζωή σου αλλάζει ολοκληρωτικά. Κλαίει και η καρδιά σου χτυπάει δυνατά. Αναρωτιέσαι τι θέλει, ώστε να είναι ευτυχισμένο, χαρούμενο, υγιή. Το μαθαίνεις και σε μαθαίνει, βήμα βήμα για να χτίσετε μια σχέση ζωής. Κι όταν σου χαμογελάει ξέρεις ότι η ευτυχία όλου του κόσμου σου βρίσκεται σε αυτό το χαμόγελο γιατί αγαπάς όπως ποτέ δεν έχεις αγαπήσει και καταλαβαίνεις με τη σειρά σου τη μάνα σου κι αυτόματα την αγαπάς ακόμα πιο πολύ.
Ίσως δεν είναι όλες οι γυναίκες έτσι. Αδύνατο να το πω με βεβαιότητα, μα αυτή τη στιγμή με το μπουμπουκάκι μου να κοιμάται ήρεμα στο κρεβάτι του κι έμενα να αναπολώ τους μήνες που μοιραζόμασταν το ίδιο σώμα και τρεφόταν από τη σάρκα μου, τολμώ να πω πως η σχέση μάνας-παιδιού δεν περιγράφεται, χωρίς να θέλω να υποβαθμίσω τους μπαμπάδες.
Ένα δέσιμο περίεργο. Ένα μπιζελάκι που έγινε ανθρωπάκι. Ένα μικρό θαύμα. Μου κουκίδα με τικ τακ που τώρα μου χαμογελάει. Δεν είναι υπέροχα ανεξήγητο;;;;;; Το ωάριο συναντιέται με το σπερματοζωάριο και η ένωση συνεπάγεται αλλεπάλληλους πολλαπλασιασμούς και από ένα κύτταρο δημιουργείται ο άνθρωπος. Ζυγίζει στην αρχή γραμμάρια. Κι όμως έχει χεράκια, ποδαράκια, δαχτυλάκια, μυτούλα, αυτάκια, ματάκια, στοματάκι. Έχει τα πάντα!!!!
Μια εξέταση στο γυναικολόγο. Μετράει τα δαχτυλάκια της. Ένα, δύο, τρία, τέσσερα, πέντε! Τέλεια, λέει. Και ο άντρας μου χαμογελά. Κι εγώ μέσα στο άγχος μου αναρωτιέμαι γιατί χαίρονται. Πέντε;;; Αυτό είναι το φυσιολογικό;;;;;;; Συνέρχομαι. Φυσικά και είναι! Πέντε όμορφα μικρά δαχτυλάκια που τυλίγονται τώρα γύρω από το δικό μου δάχτυλο και το σφίγγουν με δύναμη.
Και καταλήγω… καμία δεν είναι τέλεια! Όλες είμαστε υπέροχες! Φαίνεται στα μάτια του μωρού μας… που φωνάζουν «Μανούλα, σ’ αγαπάω»!!


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

TO ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Το χέρι να σου κρατώ