Περί συντροφικότητας ο λόγος
Μια φράση κολλημένη στο μυαλό μου, το έναυσμα. «Αν πάθει κάτι ο σύντροφός μου..». Ο σύντροφός μου. Όχι ο άντρας μου, όχι ο σύζυγός μου.. Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ. Από το συν + τρέφω. Πόσο σημαντική λέξη. Μαζί πορευόμαστε, πάσχουμε, μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε, ωριμάζουμε, κάνουμε όνειρα, αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και συνεχίζουμε. Τρεφόμαστε ο ένας από τη δύναμη και τις αδυναμίες του άλλου. Βαρυσήμαντη η έννοια. Συνοδεύεται από πλήθος συναισθημάτων… αγάπη, φιλιά, ζεστασιά, εμπιστοσύνη, τρυφερότητα, δύναμη. Δυο άνθρωποι που βαδίζουν πλάι-πλάι. Χωριστά και μαζί. Δυο οντότητες αλληλοσεβόμενες η μία τη μοναδικότητα της άλλης και παράλληλα αλληλοεξαρτώμενες. Ρίζες στέρεα τοποθετημένες και πολλά κλαράκια ξεπετάγονται με άνθη αμέτρητα. Νερό, φως, λίπασμα. Απαραίτητα συστατικά. Αντλούνται όλα από τη σχέση αυτή. Κι όσο τα κλαράκια μεγαλώνουν, οι ρίζες γίνονται πιο δυνατές. Αντέχουν στις κακουχίες. Πολεμούν τα στοιχειά της φύσης. Γίνονται δέντρο ολόκληρο! Και τα παρακλάδια αμέτρητα. Με άνθη ευωδια...