ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

  Αγαπημένε μου εαυτέ,  Λίγο πριν βγει ο χρόνος τούτος σου γράφω για να σου υπενθυμίσω ότι αντιμετώπισες φόβους, ξεπέρασες εμπόδια, κέρδισες "μάχες μικρές", γεύτηκες "νίκες", βιώσες απώλειες, έκλαψες, αμφέβαλλες, έκανες βήματα μπρος, χαμογέλασες, έπεσες, σηκώθηκες, κουλουριάστηκες σαν μωρό, αντίκρισες την ανατολή σαν πολεμιστής, αποτύπωσες λέξεις, στιγμές, συναισθήματα στο χαρτί, γέμισες φιλιά, αγκαλιές, προσέφερες ο, τι μπορούσες, βελτιώθηκες και πάντα προσπαθείς για το καλύτερο...! Κράτα το 2022 στην καρδιά σου. Σου δίδαξε πολλά..  Και προχώρα.. Ετοιμάσου να υποδεχθείς το 2023 θέτοντας νέους στόχους, κάνοντας όνειρα ντυμένα  με ελπίδα, χαμογελωντας μπρος σε κάθε δυσκο λία, αγαπωντας πολύ, ταξιδεύοντας σε μέρη της ψυχής, της καρδιάς, του χάρτη.. Ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής.. Να προσέχεις. Σ' αγαπώ.

  Κατασκηνωτής της ζωής από μικρός, βίωνε το θαύμα της καθημερινής ανακάλυψης. Αρνιόταν να συμβιβαστεί με τις νόρμες της ανθρώπινης φύσης. Ένοιωθε, από τότε που άρχισε να κατανοεί τον εαυτό του, ότι υπήρχε κάτι που διαφοροποιούσε τις κοινωνίες από τις αγέλες κι αυτό το κάτι δεν ήταν απαραίτητα προϊόν εξελικτικής, στο χρόνο, σοφίας. Όλα άρχισαν για την επιβίωση, μα από ένα σημείο κι έπειτα η επιβίωση πήρε διαστάσεις τρομακτικές. Μεταφράστηκε σε αίγλη, ευκολία, καλοπέραση, βιασύνη, άκρατο καταναλωτισμό, καταστροφή της φύσης, απομάκρυνση από τα πολύτιμα δέοντα. Μικρός εξερευνητής, τότε που έγραφε τα πρώτα κεφάλαια στην ιστορία της ζωής, που κοιτούσε με δέος εικόνες, μέρη, ανθρώπους, που δε φοβόταν το άγνωστο σφυρηλάτησε της αθωότητας τις αρχές με δάκρυα και ξεφωνητά χαράς στης καρδιάς τα κατάστιχα. Σε ένα μέρος μικρό, παραδεισένιο, σε μια όαση έμψυχων όντων, σε μια διαδρομή διαπραγμάτευσης της πραγματικότητας μέσα από τα παιδικά ένστικτα, συνάντησε ζευγάρια μάτια να τον παρατηρού...

Η βιασύνη δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν. Αν είχαμε την υπομονή και περιμέναμε μια στιγμή, ένα λεπτό… ίσως πολλά πράγματα να ήταν διαφορετικά. Προχωρώντας στους δρόμους της πόλης  βλέπεις αυτοκίνητα να περνάν, βιαστικούς οδηγούς να κορνάρουν ανυπόμονα, να προσπερνάν τη διάβαση, να περνάν με κόκκινο, να τρέχουν και να μη… φτάνουν. Ένα λεπτό γρηγορότερα δε θα σε οδηγήσει ταχύτερα στον προορισμό σου κι αν το κάνει πιο τελικά το κέρδος;;; Χιλιάδες τα χαμένα λεπτά, μα αυτό όχι. Πολλά τα προβλήματα, οι σκέψεις, το άγχος που αναμφισβήτητα κατακλύζει τις ζωές μας. Μα το τιμόνι δεν πρέπει να είναι τρόπος εκτόνωσης. Μπορεί ένα ατόπημα να στοιχίσει ζωές. Διασκέδασε το ταξίδι. Τη διαδρομή μες την πόλη. Την κίνηση που σε καθυστερεί μα δε μπορείς να πάρεις ένα μαγικό ραβδάκι και να την εξαφανίσεις. Δες τη θετική πλευρά. Άνοιξε το ράδιο. Βάλε την αγαπημένη σου μουσική. Άσε το αεράκι να σου χαϊδέψει τα μαλλιά. Απάντησε στις επίμονες απορίες του παιδιού σου. Παρατήρησε τα χρώματα και τους ανθ...

Και ξαφνικά έγινα…. μαμά!!! Μια από τις ωραιότερες λέξεις στον κόσμο, με νόημα τόσο βαθύ και αναλλοίωτο. Αναρωτιέμαι, λοιπόν, τώρα στην αρχή, θα είμαι καλή, θα ανταποκριθώ στις προσδοκίες της, στις ανάγκες της, θα με αγαπάει;; Όλα αυτά τα στερεότυπα που δεν πίστευα πως θα αντιμετωπίσω κατακλύζουν ξαφνικά το κεφάλι μου! Άκουγα υπερβολές κι έλεγα πως δεν υπάρχει περίπτωση να τις κάνω. Κι όμως, αμέτρητες φορές, στάθηκα ήσυχα πάνω από το κεφαλάκι της την ώρα που κοιμόταν για να δω αν αναπνέει. Και είμαι στην αρχή! Δυόμιση μηνών τη στιγμή αυτή. Δε θα μιλήσω για τις εμπειρίες μου ως μαμά. Αδύνατο γιατί είναι ελάχιστες. Θα ταξιδέψουμε στις ανησυχίες μιας κοπέλας, που από κόρη έγινε μαμά και που ξαφνικά γνώρισε τον έρωτα της ζωής της σε δυο μικρά αθώα παιδικά μάτια που από την πρώτη στιγμή ήταν ανοιχτά και τη γέμισαν απερίγραπτα συναισθήματα. Φοβάμαι μήπως δεν είμαι καλή.. και έπειτα σκέφτομαι πως κανείς δεν είναι τέλειος, ένα σχολείο είναι η ζωή από την πρώτη μέχρι την τελευταία ανάσα κ...

Ο Εκφυλισμός των Σχέσεων   Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι ένα πολυδιάστατο πλέγμα αποτελούμενο από αιτίες, αφορμές, συναισθήματα, αξίες, ηθική, αλληλοσεβασμό και πάει λέγοντας.   Αν ρίξουμε μια απλή ματιά γύρω μας θα εκπλαγούμε με την ανηθικότητα που χαρακτηρίζει πολλά είδη σχέσεων, με τα αίτια που ωθούν έναν άνθρωπο να πλησιάσει ένα συνάνθρωπο του.   Συμφέροντα, ικανοποίηση του εγωισμού, αποκατάσταση παντός είδους, πελατειακές σχέσεις που δίνουν και παίρνουν, αδιαφορία για τα πραγματικά προβλήματα που πλήττουν όχι μόνο τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά αλλά και την κοινωνία σαν σύνολο.   Πολλοί δημιουργούν σχέσεις δίχως νόημα, που ουσιαστικά είναι ένα πανηγύρι προφάσεων και μια προσπάθεια να ξεφύγουν από τον ίδιο τους τον εαυτό, να τον κοιτάξουν στον καθρέφτη και να αναρωτηθούν: «Τι σημαίνει άραγε αυτοσεβασμός; Και ποια η έννοια, η αληθινή έννοια, το νόημα του σεβασμού στον κάθε άνθρωπο που έχω απέναντι μου..;   Ο σεβασμός, καταρχήν, δεν είναι κάτι δεδομένο...

Μια ώθηση... ένα όνειρο ..μια αφορμή να ξεφύγω από ότι αγαπώ και μισώ ταυτόχρονα.. Διχασμένη προσωπικότητα, χαρακτηριστικό μιας αστρολογικής καρικατούρας για την οποία δηλώνω αγνώμων.. Πόλεις, χωριά, άνθρωποι , αναπνοές ανέπαφες στα χρόνια , με ιστορίες που μπορείς να αφουγκραστείς.. Πόσοι άφησαν τα ίχνη, τις ελπίδες, τα ανομολόγητα πάθη τους στο πεζοδρόμιο που περπατάω, στο τραπεζάκι του καφέ που αντιστέκεται στο χρόνο...; Πόσοι θαύμασαν τον αιωνόβιο πίνακα αφήνοντας κρεμασμένες επάνω του σκέψεις και απορίες...; Πόσοι κάθησαν στην ίδια θέση λεωφορείου που χρόνια κάνει συγκεκριμένη  διαδρομή , κοιτώντας από το παράθυρο εικόνες να έρχονται και να φεύγουν σε κλάσματα δευτερολέπτου....;; Πόσοι ξεφύλλισαν βιβλία χαμένα στην αχανή βιβλιοθήκη του χρόνου, με κιτρινισμένα φύλλα , μάρτυρες των ακροδαχτύλων του αποδέκτη.. ;; Δεν είναι το πόσοι. Αμέτρητοι. Είναι  η αύρα τους .Την αφουγκράζεσαι ακόμα.  Ανυπομονείς να  τη συναντήσεις σε κρυφές γωνιές του...

 Πέντε χρόνια στον Πύργο το Λευκό και άλλο τόσα σχεδόν εδώ, σε αυτό το σπίτι, το σπίτι μου. Ένα κεφάλαιο κλείνει. Το επόμενο αμφίβολο. Είναι δύσκολο πολύ. Πάλι από την αρχή. Με όνειρα ξανά. Ακόμα κι αν κάποια παραμένουν ίδια.   Τελευταίο βράδυ εδώ.. Σαν σήμερα φαντάζει το πρώτο. Τότε κενό από έπιπλα και παρελθόν. Τώρα γεμάτο πράγματα και αναμνήσεις..   Το αγαπώ αυτό το σπίτι. Αγαπώ τις στιγμές που έζησα εδώ. Φοβάμαι που μεγαλώνω. Που ο κύκλος κλείνει και εγώ τρέμω τον επόμενο.   Τελευταίο βράδυ...Νόμιζα πως ήμουν έτοιμη γι αυτό...Δεν είμαι , όμως. Και άθελα μου τα δάκρυα κυλούν.