ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

Μια ώθηση... ένα όνειρο ..μια αφορμή να ξεφύγω από ότι αγαπώ και μισώ ταυτόχρονα.. Διχασμένη προσωπικότητα, χαρακτηριστικό μιας αστρολογικής καρικατούρας για την οποία δηλώνω αγνώμων.. Πόλεις, χωριά, άνθρωποι , αναπνοές ανέπαφες στα χρόνια , με ιστορίες που μπορείς να αφουγκραστείς.. Πόσοι άφησαν τα ίχνη, τις ελπίδες, τα ανομολόγητα πάθη τους στο πεζοδρόμιο που περπατάω, στο τραπεζάκι του καφέ που αντιστέκεται στο χρόνο...; Πόσοι θαύμασαν τον αιωνόβιο πίνακα αφήνοντας κρεμασμένες επάνω του σκέψεις και απορίες...; Πόσοι κάθησαν στην ίδια θέση λεωφορείου που χρόνια κάνει συγκεκριμένη  διαδρομή , κοιτώντας από το παράθυρο εικόνες να έρχονται και να φεύγουν σε κλάσματα δευτερολέπτου....;; Πόσοι ξεφύλλισαν βιβλία χαμένα στην αχανή βιβλιοθήκη του χρόνου, με κιτρινισμένα φύλλα , μάρτυρες των ακροδαχτύλων του αποδέκτη.. ;; Δεν είναι το πόσοι. Αμέτρητοι. Είναι  η αύρα τους .Την αφουγκράζεσαι ακόμα.  Ανυπομονείς να  τη συναντήσεις σε κρυφές γωνιές του...

 Πέντε χρόνια στον Πύργο το Λευκό και άλλο τόσα σχεδόν εδώ, σε αυτό το σπίτι, το σπίτι μου. Ένα κεφάλαιο κλείνει. Το επόμενο αμφίβολο. Είναι δύσκολο πολύ. Πάλι από την αρχή. Με όνειρα ξανά. Ακόμα κι αν κάποια παραμένουν ίδια.   Τελευταίο βράδυ εδώ.. Σαν σήμερα φαντάζει το πρώτο. Τότε κενό από έπιπλα και παρελθόν. Τώρα γεμάτο πράγματα και αναμνήσεις..   Το αγαπώ αυτό το σπίτι. Αγαπώ τις στιγμές που έζησα εδώ. Φοβάμαι που μεγαλώνω. Που ο κύκλος κλείνει και εγώ τρέμω τον επόμενο.   Τελευταίο βράδυ...Νόμιζα πως ήμουν έτοιμη γι αυτό...Δεν είμαι , όμως. Και άθελα μου τα δάκρυα κυλούν.

  Κρατιέμαι γερά από την κουπαστή.. Ονειρεύομαι πως το συνοθύλεμα του τώρα και του χθες θα πράξει κατά πως πρέπει. Δηλαδή , πως να το πω... Οι λέξεις θα αρχίσουν να παίρνουν μορφή στην άδεια σελίδα, όπως τότε.. και ο άνεμος θα με παρασύρει σε ταξίδια όμορφα, τόσο αληθινά παρά το φανταστικό τους.