ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

  «..Δε βλέπεις τούτο το θεριό που προσπαθώ να σου περιγράψω. Εγώ, όμως, το έχω αντικρίσει. Ξυπνά απρόσμενα και τρέφεται από την ανάσα μου. Είναι μια εκδοχή μου που τείνει να γίνει ένα με το φαινομενικό «εγώ» μου. Είναι τα λάθη, οι φόβοι, τα απωθημένα, οι αμφισβητήσεις, οι προκαταλήψεις που άθελα μου στους ώμους κουβαλώ. Είναι η θέληση να αποτινάξω το φορτίο και η ομίχλη από την καταστροφή να παρασύρει το θηρίο στο σκοτάδι, τόσο μακριά που να μην έχει τη δύναμη να επηρεάσει τις σκέψεις μου…». Παγκόσμια μέρα ψυχικής υγείας. Ψυχή και σώμα είμαστε. Ακόμα κι αν δεν έχουμε κατορθώσει με φιλοσοφικούς ή επιστημονικούς όρους να διαλευκάνουμε τη μεταξύ τους σχέση οφείλουμε να τη σεβαστούμε.   Να φροντίζουμε το σώμα, να φροντίζουμε και την ψυχή. Να αναγνωρίζουμε τα όρια μας, να βάζουμε φρένο και να ανασαίνουμε βαθιά. Να μιλάμε για τις αντικρουόμενες δυνάμεις που έλκουν αντίθετα, γιατί η ψυχή θρέφει το σώμα και τούμπαλιν. Δεν είναι ντροπή. Δεν είναι ταμπού. Να απευθυνόμαστε σε έναν ε...

  Μια φράση κολλημένη στο μυαλό μου, το έναυσμα. «Αν πάθει κάτι ο σύντροφός μου..». Ο σύντροφός μου. Όχι ο άντρας μου, όχι ο σύζυγός μου.. Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ. Από το συν + τρέφω. Πόσο σημαντική λέξη. Μαζί πορευόμαστε, πάσχουμε, μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε, ωριμάζουμε, κάνουμε όνειρα, αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και συνεχίζουμε. Τρεφόμαστε ο ένας από τη δύναμη και τις αδυναμίες του άλλου. Βαρυσήμαντη η έννοια. Συνοδεύεται από πλήθος συναισθημάτων… αγάπη, φιλιά, ζεστασιά, εμπιστοσύνη, τρυφερότητα, δύναμη. Δυο άνθρωποι που βαδίζουν πλάι-πλάι. Χωριστά και μαζί. Δυο οντότητες αλληλοσεβόμενες η μία τη μοναδικότητα της άλλης και παράλληλα αλληλοεξαρτώμενες. Ρίζες στέρεα τοποθετημένες και πολλά κλαράκια ξεπετάγονται με άνθη αμέτρητα. Νερό, φως, λίπασμα. Απαραίτητα συστατικά. Αντλούνται όλα από τη σχέση αυτή. Κι όσο τα κλαράκια μεγαλώνουν, οι ρίζες γίνονται πιο δυνατές. Αντέχουν στις κακουχίες. Πολεμούν τα στοιχειά της φύσης. Γίνονται δέντρο ολόκληρο! Και τα παρακλάδια αμέτρητα. Με άνθη ευωδια...

  ( Καθισμένη στην αυλή του σπιτιού της. Ηλικιωμένη γυναίκα. Έχει βιώσει την οικογενειακή θαλπωρή, έχει δώσει αγάπη άπλετη, έχει πάρει αγάπη. Συντετριμμένη από το θάνατο του αγαπημένου της συντρόφου μονολογεί της ζωής τους σταθμούς, αντιμάχεται τον εαυτό της σε μια προσπάθεια να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα και να διανύσει μόνη τον υπολειπόμενο της ζωής της χρόνο διατηρώντας την αγάπη της ατόφια). Έφυγες μου είπαν. Κι εγώ δεν ήξερα πως να αισθανθώ. Δεν ήξερα πως να αναπνεύσω. Χρόνια τώρα, δεκαετίες … μια στιγμή. Εσύ που μου κρατούσες το χέρι, βράχος στης ζωής τα εμπόδια, που μαζί κάναμε μια όμορφη οικογένεια πλασμένη με του κόσμου το πολυτιμότερο αγαθό, την αγάπη. Έφυγες. Για πού;  Σκέψη αραχνοΰφαντη τραγικά, λουσμένη με φόβο. Πώς θα είναι η μορφή σου όταν το φέρετρο θα περάσει την πόρτα του σπιτιού μας, όταν για τελευταία φορά θα περάσεις το κατώφλι που στέγασε όνειρα, λύπες, χαρές, που έντυσε ζωές ανθρώπων με την ευγένεια και την καλοσύνη της ψυχής σου; Και τότε ήρθες...

  Αγκαλιά. Ζωής σημάδι. Καταφύγιο θαλπωρής. Λύτρωση ψυχής. Γιατρικό για τις λαβωματιές του κόσμου. Φάρμακο με δύναμη ασύγκριτη. Μια αγκαλιά έχει τη δύναμη να δώσει ζωή. Δίδυμα στη μήτρα της μάνας, παλεύουν στη θερμοκοιτίδα και σαν τοποθετούνται μαζί και αγκαλιάζονται η καρδιά τους πιο δυνατά χτυπά. Πρόωρα μωράκια χρειάζονται την αγκαλιά, την εναρμόνιση του ρυθμικού χτύπου της καρδιάς τους με μια άλλη ύπαρξη. Παιδιά κάθε ηλικίας την έχουν ανάγκη για να αναπτυχθούν ψυχικά, συναισθηματικά, να γίνουν μια ολότητα εναρμονισμένη με το σύμπαν.  Αντίδοτο στον πόνο. Κουβέρτα για τη μοναξιά. Ανείπωτη αγάπη. Μετάδοση συναισθημάτων. Ένα κουβάρι. Μια ηλιαχτίδα στης ψυχής τη σκοτεινιά. Δεν είναι αδυναμία η αγκαλιά. Είναι άνοιγμα εαυτού. Είναι δόσιμο. Είναι αλισβερίσι. Είναι ανάγκη που αν δεν εκπληρωθεί το κενό θα αφήσει σημάδια. Είναι θησαυρός από τους πιο ανεκτίμητους. Τα ανεκτίμητα στη ζωή είναι δωρεάν κι αυτό επιβάλλεται η ανθρώπινη φύση να το αντιληφθεί. Το νεογέννητο έχει ανάγκη την αγκ...