ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

  Μια φράση κολλημένη στο μυαλό μου, το έναυσμα. «Αν πάθει κάτι ο σύντροφός μου..». Ο σύντροφός μου. Όχι ο άντρας μου, όχι ο σύζυγός μου.. Ο ΣΥΝΤΡΟΦΟΣ ΜΟΥ. Από το συν + τρέφω. Πόσο σημαντική λέξη. Μαζί πορευόμαστε, πάσχουμε, μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε, ωριμάζουμε, κάνουμε όνειρα, αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και συνεχίζουμε. Τρεφόμαστε ο ένας από τη δύναμη και τις αδυναμίες του άλλου. Βαρυσήμαντη η έννοια. Συνοδεύεται από πλήθος συναισθημάτων… αγάπη, φιλιά, ζεστασιά, εμπιστοσύνη, τρυφερότητα, δύναμη. Δυο άνθρωποι που βαδίζουν πλάι-πλάι. Χωριστά και μαζί. Δυο οντότητες αλληλοσεβόμενες η μία τη μοναδικότητα της άλλης και παράλληλα αλληλοεξαρτώμενες. Ρίζες στέρεα τοποθετημένες και πολλά κλαράκια ξεπετάγονται με άνθη αμέτρητα. Νερό, φως, λίπασμα. Απαραίτητα συστατικά. Αντλούνται όλα από τη σχέση αυτή. Κι όσο τα κλαράκια μεγαλώνουν, οι ρίζες γίνονται πιο δυνατές. Αντέχουν στις κακουχίες. Πολεμούν τα στοιχειά της φύσης. Γίνονται δέντρο ολόκληρο! Και τα παρακλάδια αμέτρητα. Με άνθη ευωδια...

  ( Καθισμένη στην αυλή του σπιτιού της. Ηλικιωμένη γυναίκα. Έχει βιώσει την οικογενειακή θαλπωρή, έχει δώσει αγάπη άπλετη, έχει πάρει αγάπη. Συντετριμμένη από το θάνατο του αγαπημένου της συντρόφου μονολογεί της ζωής τους σταθμούς, αντιμάχεται τον εαυτό της σε μια προσπάθεια να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα και να διανύσει μόνη τον υπολειπόμενο της ζωής της χρόνο διατηρώντας την αγάπη της ατόφια). Έφυγες μου είπαν. Κι εγώ δεν ήξερα πως να αισθανθώ. Δεν ήξερα πως να αναπνεύσω. Χρόνια τώρα, δεκαετίες … μια στιγμή. Εσύ που μου κρατούσες το χέρι, βράχος στης ζωής τα εμπόδια, που μαζί κάναμε μια όμορφη οικογένεια πλασμένη με του κόσμου το πολυτιμότερο αγαθό, την αγάπη. Έφυγες. Για πού;  Σκέψη αραχνοΰφαντη τραγικά, λουσμένη με φόβο. Πώς θα είναι η μορφή σου όταν το φέρετρο θα περάσει την πόρτα του σπιτιού μας, όταν για τελευταία φορά θα περάσεις το κατώφλι που στέγασε όνειρα, λύπες, χαρές, που έντυσε ζωές ανθρώπων με την ευγένεια και την καλοσύνη της ψυχής σου; Και τότε ήρθες...

  Αγκαλιά. Ζωής σημάδι. Καταφύγιο θαλπωρής. Λύτρωση ψυχής. Γιατρικό για τις λαβωματιές του κόσμου. Φάρμακο με δύναμη ασύγκριτη. Μια αγκαλιά έχει τη δύναμη να δώσει ζωή. Δίδυμα στη μήτρα της μάνας, παλεύουν στη θερμοκοιτίδα και σαν τοποθετούνται μαζί και αγκαλιάζονται η καρδιά τους πιο δυνατά χτυπά. Πρόωρα μωράκια χρειάζονται την αγκαλιά, την εναρμόνιση του ρυθμικού χτύπου της καρδιάς τους με μια άλλη ύπαρξη. Παιδιά κάθε ηλικίας την έχουν ανάγκη για να αναπτυχθούν ψυχικά, συναισθηματικά, να γίνουν μια ολότητα εναρμονισμένη με το σύμπαν.  Αντίδοτο στον πόνο. Κουβέρτα για τη μοναξιά. Ανείπωτη αγάπη. Μετάδοση συναισθημάτων. Ένα κουβάρι. Μια ηλιαχτίδα στης ψυχής τη σκοτεινιά. Δεν είναι αδυναμία η αγκαλιά. Είναι άνοιγμα εαυτού. Είναι δόσιμο. Είναι αλισβερίσι. Είναι ανάγκη που αν δεν εκπληρωθεί το κενό θα αφήσει σημάδια. Είναι θησαυρός από τους πιο ανεκτίμητους. Τα ανεκτίμητα στη ζωή είναι δωρεάν κι αυτό επιβάλλεται η ανθρώπινη φύση να το αντιληφθεί. Το νεογέννητο έχει ανάγκη την αγκ...

  Αγαπημένε μου εαυτέ,  Λίγο πριν βγει ο χρόνος τούτος σου γράφω για να σου υπενθυμίσω ότι αντιμετώπισες φόβους, ξεπέρασες εμπόδια, κέρδισες "μάχες μικρές", γεύτηκες "νίκες", βιώσες απώλειες, έκλαψες, αμφέβαλλες, έκανες βήματα μπρος, χαμογέλασες, έπεσες, σηκώθηκες, κουλουριάστηκες σαν μωρό, αντίκρισες την ανατολή σαν πολεμιστής, αποτύπωσες λέξεις, στιγμές, συναισθήματα στο χαρτί, γέμισες φιλιά, αγκαλιές, προσέφερες ο, τι μπορούσες, βελτιώθηκες και πάντα προσπαθείς για το καλύτερο...! Κράτα το 2022 στην καρδιά σου. Σου δίδαξε πολλά..  Και προχώρα.. Ετοιμάσου να υποδεχθείς το 2023 θέτοντας νέους στόχους, κάνοντας όνειρα ντυμένα  με ελπίδα, χαμογελωντας μπρος σε κάθε δυσκο λία, αγαπωντας πολύ, ταξιδεύοντας σε μέρη της ψυχής, της καρδιάς, του χάρτη.. Ένα νέο κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής.. Να προσέχεις. Σ' αγαπώ.

  Κατασκηνωτής της ζωής από μικρός, βίωνε το θαύμα της καθημερινής ανακάλυψης. Αρνιόταν να συμβιβαστεί με τις νόρμες της ανθρώπινης φύσης. Ένοιωθε, από τότε που άρχισε να κατανοεί τον εαυτό του, ότι υπήρχε κάτι που διαφοροποιούσε τις κοινωνίες από τις αγέλες κι αυτό το κάτι δεν ήταν απαραίτητα προϊόν εξελικτικής, στο χρόνο, σοφίας. Όλα άρχισαν για την επιβίωση, μα από ένα σημείο κι έπειτα η επιβίωση πήρε διαστάσεις τρομακτικές. Μεταφράστηκε σε αίγλη, ευκολία, καλοπέραση, βιασύνη, άκρατο καταναλωτισμό, καταστροφή της φύσης, απομάκρυνση από τα πολύτιμα δέοντα. Μικρός εξερευνητής, τότε που έγραφε τα πρώτα κεφάλαια στην ιστορία της ζωής, που κοιτούσε με δέος εικόνες, μέρη, ανθρώπους, που δε φοβόταν το άγνωστο σφυρηλάτησε της αθωότητας τις αρχές με δάκρυα και ξεφωνητά χαράς στης καρδιάς τα κατάστιχα. Σε ένα μέρος μικρό, παραδεισένιο, σε μια όαση έμψυχων όντων, σε μια διαδρομή διαπραγμάτευσης της πραγματικότητας μέσα από τα παιδικά ένστικτα, συνάντησε ζευγάρια μάτια να τον παρατηρού...

Η βιασύνη δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν. Αν είχαμε την υπομονή και περιμέναμε μια στιγμή, ένα λεπτό… ίσως πολλά πράγματα να ήταν διαφορετικά. Προχωρώντας στους δρόμους της πόλης  βλέπεις αυτοκίνητα να περνάν, βιαστικούς οδηγούς να κορνάρουν ανυπόμονα, να προσπερνάν τη διάβαση, να περνάν με κόκκινο, να τρέχουν και να μη… φτάνουν. Ένα λεπτό γρηγορότερα δε θα σε οδηγήσει ταχύτερα στον προορισμό σου κι αν το κάνει πιο τελικά το κέρδος;;; Χιλιάδες τα χαμένα λεπτά, μα αυτό όχι. Πολλά τα προβλήματα, οι σκέψεις, το άγχος που αναμφισβήτητα κατακλύζει τις ζωές μας. Μα το τιμόνι δεν πρέπει να είναι τρόπος εκτόνωσης. Μπορεί ένα ατόπημα να στοιχίσει ζωές. Διασκέδασε το ταξίδι. Τη διαδρομή μες την πόλη. Την κίνηση που σε καθυστερεί μα δε μπορείς να πάρεις ένα μαγικό ραβδάκι και να την εξαφανίσεις. Δες τη θετική πλευρά. Άνοιξε το ράδιο. Βάλε την αγαπημένη σου μουσική. Άσε το αεράκι να σου χαϊδέψει τα μαλλιά. Απάντησε στις επίμονες απορίες του παιδιού σου. Παρατήρησε τα χρώματα και τους ανθ...