ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

  ( Καθισμένη στην αυλή του σπιτιού της. Ηλικιωμένη γυναίκα. Έχει βιώσει την οικογενειακή θαλπωρή, έχει δώσει αγάπη άπλετη, έχει πάρει αγάπη. Συντετριμμένη από το θάνατο του αγαπημένου της συντρόφου μονολογεί της ζωής τους σταθμούς, αντιμάχεται τον εαυτό της σε μια προσπάθεια να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα και να διανύσει μόνη τον υπολειπόμενο της ζωής της χρόνο διατηρώντας την αγάπη της ατόφια). Έφυγες μου είπαν. Κι εγώ δεν ήξερα πως να αισθανθώ. Δεν ήξερα πως να αναπνεύσω. Χρόνια τώρα, δεκαετίες … μια στιγμή. Εσύ που μου κρατούσες το χέρι, βράχος στης ζωής τα εμπόδια, που μαζί κάναμε μια όμορφη οικογένεια πλασμένη με του κόσμου το πολυτιμότερο αγαθό, την αγάπη. Έφυγες. Για πού;  Σκέψη αραχνοΰφαντη τραγικά, λουσμένη με φόβο. Πώς θα είναι η μορφή σου όταν το φέρετρο θα περάσει την πόρτα του σπιτιού μας, όταν για τελευταία φορά θα περάσεις το κατώφλι που στέγασε όνειρα, λύπες, χαρές, που έντυσε ζωές ανθρώπων με την ευγένεια και την καλοσύνη της ψυχής σου; Και τότε ήρθες...

  Αγκαλιά. Ζωής σημάδι. Καταφύγιο θαλπωρής. Λύτρωση ψυχής. Γιατρικό για τις λαβωματιές του κόσμου. Φάρμακο με δύναμη ασύγκριτη. Μια αγκαλιά έχει τη δύναμη να δώσει ζωή. Δίδυμα στη μήτρα της μάνας, παλεύουν στη θερμοκοιτίδα και σαν τοποθετούνται μαζί και αγκαλιάζονται η καρδιά τους πιο δυνατά χτυπά. Πρόωρα μωράκια χρειάζονται την αγκαλιά, την εναρμόνιση του ρυθμικού χτύπου της καρδιάς τους με μια άλλη ύπαρξη. Παιδιά κάθε ηλικίας την έχουν ανάγκη για να αναπτυχθούν ψυχικά, συναισθηματικά, να γίνουν μια ολότητα εναρμονισμένη με το σύμπαν.  Αντίδοτο στον πόνο. Κουβέρτα για τη μοναξιά. Ανείπωτη αγάπη. Μετάδοση συναισθημάτων. Ένα κουβάρι. Μια ηλιαχτίδα στης ψυχής τη σκοτεινιά. Δεν είναι αδυναμία η αγκαλιά. Είναι άνοιγμα εαυτού. Είναι δόσιμο. Είναι αλισβερίσι. Είναι ανάγκη που αν δεν εκπληρωθεί το κενό θα αφήσει σημάδια. Είναι θησαυρός από τους πιο ανεκτίμητους. Τα ανεκτίμητα στη ζωή είναι δωρεάν κι αυτό επιβάλλεται η ανθρώπινη φύση να το αντιληφθεί. Το νεογέννητο έχει ανάγκη την αγκ...