ΤΟ ΔΑΣΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΩΝ

 Πέντε χρόνια στον Πύργο το Λευκό και άλλο τόσα σχεδόν εδώ, σε αυτό το σπίτι, το σπίτι μου. Ένα κεφάλαιο κλείνει. Το επόμενο αμφίβολο. Είναι δύσκολο πολύ. Πάλι από την αρχή. Με όνειρα ξανά. Ακόμα κι αν κάποια παραμένουν ίδια.   Τελευταίο βράδυ εδώ.. Σαν σήμερα φαντάζει το πρώτο. Τότε κενό από έπιπλα και παρελθόν. Τώρα γεμάτο πράγματα και αναμνήσεις..   Το αγαπώ αυτό το σπίτι. Αγαπώ τις στιγμές που έζησα εδώ. Φοβάμαι που μεγαλώνω. Που ο κύκλος κλείνει και εγώ τρέμω τον επόμενο.   Τελευταίο βράδυ...Νόμιζα πως ήμουν έτοιμη γι αυτό...Δεν είμαι , όμως. Και άθελα μου τα δάκρυα κυλούν.

  Κρατιέμαι γερά από την κουπαστή.. Ονειρεύομαι πως το συνοθύλεμα του τώρα και του χθες θα πράξει κατά πως πρέπει. Δηλαδή , πως να το πω... Οι λέξεις θα αρχίσουν να παίρνουν μορφή στην άδεια σελίδα, όπως τότε.. και ο άνεμος θα με παρασύρει σε ταξίδια όμορφα, τόσο αληθινά παρά το φανταστικό τους.